Jeżu goes fit (+szyderczy śmiech pod nosem)

Nie, nie znajdziecie tu dziś rad dotyczących sportowego obuwia, historii o tym, jak pokochałam sport czy szczegółowych opisów zajęć fitness. Ja nie z tych, niestety. Jeszcze.

Postanowiłam walczyć z pokrzywką na własną rękę, a w ramach tej walki (i z dbałości o kręgosłup, że o kilku niepotrzebnych kilogramach nie wspomnę) wykupiłam karnet na siłownię. Znając mój słomiany zapał, podpisałam od razu umowę na rok, dzięki czemu za open karnet płacę 50% ceny, a z siłowni mogę korzystać będąc nie tylko w Warszawie, ale też w rodzinnym mieście. I w ogóle w innych miastach w kraju. Jupi-jej.

Podczas konsultacji z dermatologiem uznałyśmy, że takie stopniowe przyzwyczajanie mnie do ruchu może okazać się swego rodzaju kuracją odczulającą. O ćwiczeniach aerobowych mogę na razie co prawda zapomnieć: już jedna seria youtubowych ośmiu minut na tyłek prawie przyprawiła mnie o zejście :D ale joga, zdrowy kręgosłup czy pilates wydają się być odpowiednie.

Przy pierwszej wizycie skusiłam się na zajęcia fitball, które - jak nazwa wskazuje - polegają na wykonywaniu ćwiczeń z dużą gumową piłką (piłą raczej), mających wzmocnić mięśnie głębokie. Już przy dynamicznej rozgrzewce poczułam, że temperatura ciała lekko mi podskoczyła, a na rękach zauważyłam pierwsze czerwone kropki. Dzielnie brnęłam jednak dalej i dopiero brzuszki spowodowały, że na twarz uderzyło znajome ciepło. Ciągle jednak był to stan, który dało się zignorować (chociaż przyciągnęłam kilka ciekawskich spojrzeń, kurwa jego mać; było to jednak nieuniknione, czego ja się spodziewałam?).

Do domu wróciłam z twarzą jak po bliskim spotkaniu z otwartym ogniem i nadzieją, że po kilku następnych razach nie będę potrzebowała kaptura i uczesania dziewczynki z telewizora.

Nie wiem jednak, kiedy następny raz nastąpi, bo rany na rękach tworzą powoli własną cywilizację (są na etapie odkrywania koła) i ani myślą się wynosić. Myśl o spoceniu się przyprawia mnie o dreszcze. Widać, że jestem coraz bliżej odstawienia cyklosporyny (50 mg wieczorem) i niestety nie tak blisko dostania się na badania kliniczne; mój stan ciągle nie jest wystarczająco zły, a instynkt samozachowawczy i kiepskie wspomnienia nie pozwalają mi pracować nad jego pogorszeniem. Do końca czerwca wszystko się wyjaśni, więc na początku lipca wkroczę w dwudziesty pierwszy rok życia z wynikami matury i pewnie kolejną sieczką w głowie.

Jedno jest pewne. Mam przynajmniej konkretne wytłumaczenie, dlaczego kolejny rok z rzędu nie wskoczę w bikini :P