Znowu siódemka, ale tym razem odliczam w dół.

Wpadamy na siebie za każdym razem, kiedy uruchamiam mp3 w trybie shuffle. Zawsze. Utwór odkryty po tym wpisie Słomki. Przypomina mi zadawane wielokrotnie pytanie: przed czym ty tak uciekasz?

A ja wiem, że nic nie wiem. Że od kiedy tylko mogę wracać do domu po 22 albo nie wracać wcale, szukam swojej jego wersji. I że znowu jestem, proszę pana, na zakręcie. Gdyby tak wszystkie te zakręty ze sobą poskładać, okazałoby się, że wróciłam do punktu wyjścia. Znowu matura, znowu dzień przed maturą koncert tego samego zespołu. Utknęłam w gronie osób, przed którymi dwa lata temu desperacko spieprzałam do obcego kraju. I dobrze mi się tkwi, wyjaśnianie spraw nie do wyjaśnienia zrzuca z serca kamienie i gruz. Czasami ci sami ludzie wbrew mojej woli, z samych tylko oczu i kilku nieostrożnych gestów wyczytają, że znowu przebieram nogami w miejscu i mam ochotę zgubić samą siebie. Ciężko jest oduczyć się znikania.

Równo za tydzień zdaję fizykę i chociaż z moich mało skomplikowanych obliczeń wynika, że biorąc pod uwagę zeszłoroczny próg punktowy wystarczy że zdam maturę na 6 (słownie: sześć) procent, trochę się jednak stresuję. Co, jeśli nie wyjdzie? Jaki plan awaryjny wymyślę tym razem?
Jeszcze siedem dni i znowu zacznę czytać książki, a w weekendy będę udawać że nic mnie nigdzie nie trzyma i wyskakiwać z kolejnych tirów w kolejnych miastach. Częstochowo, czekaj! Świecie, w końcu cię podbiję po swojemu.