Nie ma, że boli.

Czasami nie ma takiej opcji, żeby dzień nie zaczął się źle. Otwieram oczy i czuję świąd w okolicach żuchwy, krew podejrzanie pulsuje mi w twarzy i nawet nie muszę sprawdzać żeby wiedzieć, że obudziłam się z pokrzywką. Jedyne wiosenne buty w których jestem w stanie chodzić zostały w pracy, muszę więc na autobus który i tak już odjechał zasuwać na obcasach wmawiając sobie, że to odpowiednia okazja do rozchodzenia ich przez weselem w najbliższy weekend. Właśnie, jeszcze i to. Nie mam do tego typu imprez awersji, ale zawsze spędzałam je w gronie rodzinnym. Tym razem jest to rodzina drugiego połówka i umieram ze stresu, że spuchną mi oczy (niech żyją pyłki), na twarzy pojawi się jakiś suchy placek a skóra wokół ust poczerwienieje na tyle, że jakakolwiek pomadka będzie na nich wyglądać komicznie.

Jedynym wyjściem jest dziś zamknięcie oczu i przypomnienie sobie mijających za oknem krajobrazów minionego weekendu. Wdech-wydech, słońce grzeje w plecy. Wdech - czuję wakacje, których i tak nie będę mieć w tym roku - wydech - biorę łyk piwa i myślę sobie że mimo to i tak będzie dobrze.

Włączam najpogodniejszą piosenkę wszech czasów i zastanawiam się, od ilu lat towarzyszy mi w chwilach takich jak dzisiejsza. Brakuje mi sobotnich poranków o jakich pisałam cztery lata temu, w ostatni dzień 2009 roku. W ogóle takich poranków mi brakuje, kiedyś nie odmierzało się czasu dniami tygodnia.

Jesteśmy sobie sami: ja, mój sweter w misie i lodowato zimne stopy, pozbawione czucia - mam wrażenie że na zawsze. Podobno należą do mnie w takim samym stopniu jak świąteczne wdzianko, ale brak jakiejkolwiek z nimi łączności - fizycznej lub mentalnej - uniepewnia mnie w tym. Jesteśmy sobie sami i marzymy, ja sweter i stopy, marzymy o poranku. Jest kawa, jest herbata, zbita popielniczka i jesteście Wy. Jeżeli czytając to czujesz ciepło gdzieś po lewej stronie siebie, zapewne jesteś tam ze mną. Z Wami właśnie piję kawę, piję herbatę, wieczorem pewnie piliśmy wódkę i dlatego teraz jest trochę cicho. Siedzę na kuchennym blacie i macham nogami, a przez uchylone okno wpadają promienie słoneczne.
Błogość - jedno z najcudowniejszych słów - kojarzy mi się z rozchodzącym się po każdym centymetrze mojej skóry ciepłem; powoli robi się brzoskwiniowa. Ktoś zrzucił poduszkę, ktoś zapala papierosa. Kot bawi się czarną bransoletką na moim prawym nadgarstku.

Tylko tej bransoletki już nie mam.